تصویربرداری نوری (Optical Imaging)
تعریف دقیقی برای اصطلاح “تصویربرداری نوری” ارائه نشده است؛ از تکنیک عکاسی ساده تا روش های توموگرافی که نیاز به پیچیده ترین الگوریتم های بازسازی ریاضی دارند در این تعریف می گنجند. وجه مشترک همه این موارد، استفاده از مجموعه ای از منابع نور برای بررسی هدف مورد علاقه و معمولا مجموعه ای از دستگاه های حساس به نور برای گرفتن فوتونهای توزیع شده، که از آن اطلاعات مورد نظر توسط برخی پس پردازشها استخراج شده است می باشد. همچنین به تازگی تکنیک های ترکیبی با استفاده از تشخیص اولتراسونیک به جای تشخیص نوری گزارش شده است. روش های تصویربرداری نوری را می توان با توجه به نوع تنظيم منبع آشکارساز و همچنین با توجه به مکانیسم کانترست مورد استفاده برای تصویربرداری طبقه بندی کرد. جدول زیر را ملاحظه نمایید.
اسكتر ها و جذب کننده های بسیاری در بدن وجود دارد تا کنتراست ذاتی ایجاد کند. Scattering contrast به تنهایی در روش های بالینی مانند (Optical Coherence OCT Tomography) استفاده می شوند. کانتر ست جذب بافتی ذاتی اغلب در رویت وضعیت اکسیژناسیون بافتی استفاده می شود، زیرا دئوکسی- و اکسی هموگلوبین به طور قابل توجهی طیف جذبی متفاوتی دارند؛ در غیر این صورت، اگر بین ضایعات بدخیم و خوش خیم در نواحی همانند . سرطان پستان تفاوت قابل توجهی نشان ندهد، کنتراست ذاتی بافت نادیده گرفته می شود. برای غلبه بر این محدودیت، پروب فلورسنت یا نشانگرهای قابل فعال شدن توسعه یافته اند که اتصال فلوئورسانس در مولکولهای هدف، همانند گیرنده ها، یا تجمع پراب های فعال شده در نزدیک مناطقی که فعالیت آنزیمی افزایش یافته را نشان می دهد. با این مکانیسم قدرتمند، تشخیص بهتر تفاوتهای مولکولی بافت و بیماریها امکان پذیر شد. روش های صویربرداری از چنین پروبهایی در روشهای مبتنی بر تضاد ذاتی متفاوت هستند چرا که نیاز به تحریک پروب در طول موجهای خاص و نیز تشخیص اختصاصی سیگنال نشر در طول موج های بسیار مختلف دارد.