کاربرد تصویربرداری مولکولی در نورولوژی-آلزایمر
کاربرد تصویربرداری مولکولی در نورولوژی-آلزایمر:بیماری آلزایمرا شایع ترین اختلال شناختی پیشرونده است که در ۵۰-۷۰٪ افراد کهنسال دیده می شود. AD با بروز مشکلات اساسی در یادگیری و به خاطر سپاری موضوعات جدید همراه است که منجر به فراموشی وقایع اخیر نیز می شود. در طول زمان بیماری پیشرفت می کند و معمولا منجر به بروز مشکلات در یافتن کلمات و استدلال، مشکلاتی در فعالیت های روزانه زندگی و در نهایت مرگ می گردد. شدید ترین تغییرات نوروپاتولوژی در هیپوکامپ و به دنبال آن قشر ارتباطی و نیز برخی از ساختارهای تحت قشری مانند آمیگدال رخ می دهد. تغییرات نوروپاتولوژی با از دست دادن شدید نورون ها و سیناپس ها و همچنین ایجاد پلاکت های بتا آمیلوئید و ضایعات نوروفیبریلاری همراه است. جزء اصلی پروتئین پلاک، پلی پپتید Abeta است که از پیش ساز پروتئین آمیلوئید (APP) مشتق شده است. ضایعات نوروفیبریلاری حاوی تجمعات هایپر فسفریله از تاو (پروتئین مرتبط با میکروتوبول ) است و در جسم سلولی و دندریت آپیکال یافت می شود. کمتر از 1 تعداد کل موارد AD ناشی از جهش های اتوزومال غالب در سه ژن است که یکی از آنها ژن APP می باشد.
برای مطالعه و شناخت بیماری میتوان از مدلهای تراریخته حیوانی شامل موش و بی مهرگان استفاده کرد؛ هرچند مدل رت برای بررسی AD کمتر استفاده میشود. بدیهی است تاآنجا که به آناتومی عصبی، حافظه و عملکرد موتور مربوط میشود، مدلهای موش تراریخته نسبت به بیمهرگان به شرایط انسانی شبیهتر هستند. اما نقش تصویربرداری در این مطالعات چیست؟ تالشهای برجستهای در زمینه نوروایمیجینگ در مطالعات بیماری آلزایمر صورت گرفته است. از این موارد میتوان به استفاده اولیه از MRI در تصویربرداری AD برای ارزیابی تغییرات آناتومی مغز، و به طور خاص ارزیابی کوچک شدن مغز و نیز تغییرات موضعی در تراکتوگرافی ماده سفید با استفاده از تصویربرداری DTI اشاره نمود. پیشرفتهای MRI منجربه تصویربرداری پالک بتا آمیلوئید با یا بدون استفاده از مواد کنتراست MRI شده است. گرچه هنوز این پیشرفتها برای استفاده در مطالعات بالینی کافی نیست.