پارکینسون
بیماری پارکینسون دومین بیماری نورودژنراتیو شایع است که معمولا در افراد مسن با میانگین سنی 06 سال بارز میشود. بنابراین استفاده از حیوانات بزرگسال در مقایسه با جوان برای چنین مطالعاتی مناسبتر است.
علایم بالینی در بیمارن مبتلا به پارکینسون:
-1 برادی کینازی) کندی در حرکات اختیاری و حرکات خود به خودی (
-2 لرزش
-3 سفتی عضلانی
-4 اختلال در راه رفتن و تعادل
علایم در جوندگان:شایان ذکر است علیرغم آنکه مدلهای حیوانی از نظر ژنتیک، بیوشیمی و مسایل آناتومیکی مشابه انسان هستند اما بدلیل تفاوتهای موجود، همواره پارامترهای رفتاری کاملا مشابه با انسان بارز نمیکنند. پس از استفاده از نوروتوکسینها یا مواد شیمیایی برای القای بیماری، حیوانات علایم شبه برادی کینازی همانند فریز شدن و حرکات غیر طبیعی با لرزش، کندی، سفتی و … نشان میدهند.
نوروتوکسینهای کاربردی برای ایجاد مدل پارکینسون: تمامی عوامل بکار رفته در ایجاد پارکینسون در نهایت منجر به نقصان دوپامین )یکی از نوروترنسمیترهای مهم مغز( در استریاتال و در نتیجه بارز شدن اختلالات پارکینسون میباشد.
6-OHDA: این ماده اولین نوروتوکسین مورد استفاده برای القای بیماری بود که آنالوگ دوپامین میباشد. بدلیل نفوذپذیری پایین سد خونی مغزی، ماده مذکور با استفاده از دستگاه استریوتکس در نواحی سابستنشا نیگرا، استریاتوم یا پیشانی میانی رت ها تزریق میشود.
MPTP: بدلیل آنکه این ماده چربی دوست است به راحتی از سد خونی مغزی عبور کرده و به وسیله آنزیمهایی که توسط سلولهای استروسیت مغز بیان میشود به MPP+ تبدیل میگردد که در حکم سم برای سیستم تنفس سلولی و نورونهای دوپامینرژیک عمل کرده و علایم بیماری را بارز میکند. موشهای آزمایشگاهی )بویژه C57BL/6 در 7 هفتگی تا 12 ماهگی( در مقایسه با رت گزینهی بهتری هستند. چنانچه محقق سن 8 تمایل به کار با رت داشته باشد میبایست این ماده را با استریوتکس بصورت مستقیم به مغز تزریق نماید.