[dt_sc_one_half first]
پاتولوژی زانو
پاتولوژی زانو- مینیسک: بررسی مینیسک معمولا اولین اهمیت بالینی را در ام. آر. آی زانو دارد. مینیسک حاوی نوع یک کلاژن است که شامل میزان کمی پروتون تحریکی است و باید در همه سکانس ها سیاه باشد. (شدت سیگنال پایین) شاخ خلفی مینیسک داخلی معمولا رایج ترین محل آسیب است. پارگی های غیر باز شاخ قدامی مینیسک رایج نیست. یک مطالعه MRI اخیر حساسیت 95 درصدی اسپسیفیتی 91 درصدی و دقت 93 درصدی را برای تشخیص MRI در پارگی های مینیسک گزارش کرده است. پارگی مینیسک را می توان بر اساس شکلشان طبقه بندی کرد. پارگی bucket-handle معمولا در نتیجه یک آسیب حاد است، اغلب مینیسک داخلی را درگیر میکند، از خلف شروع شده و به قدام گسترش میابد. این پارگی اغلب به صورت شدت های سیگنال بالا عمودی در تصاویر کرونال دیده می شود، تکه تکه شدن می تواند ظاهر یک مینیسک کوچک را تولید کند. پارگی افقی شایع ترین علامت ابنرمالیتی مینیسکی هستند و معمولا توسط مراحل آخر تغییرات دژنراتیو ایجاد می شوند. پارگی های عمودی مینیسک معمولا منشا تروماتیک دارند برخلاف پارگیهای افقی که منشا دژنراتیو دارند. مشکلات در تشخیص پارگی می تواند ناشی از ساختارهای نرمال با شدت سیگنال پایین مجاور مینیسک باشد. این ساختارها شامل شریان genicular تحتانی، رباط عرضی و تاندون پوپلیتوئیس هستند. پیت فال ها همچنین ناشی از آرتیفکت های volum averaging می باشند.
رابط ها و تاندون ها: آسیب رباط ها معمولا در ترومای حاد اتفاق میفتد. آزمون های کلینیکی نقش مهمی را در ارزیابی آسیب های رباطی بازی می کنند، اما می تواند نا درست باشد. آزمونMRI زانو می تواند با دقت رباط ها شامل PCL, ACL و رباط های جانبی داخلی و خارجی را ارزیابی کند. از لحاظ بالینی، پارگی ACL و PCL به ترتیب توسط یک علامت drawer ابنرمالی قدامی یا خلفی تشخیص داده می شود. حساسیت MRI برای پارگی ACL در محدوده 95% با Specificity نزدیک 100% است. این بطور مطلوب با یک حساسیت بالینی با علامت drawer قدامی کمتر از 80% مقایسه می کند. دقت MRI برای پارگی ACL درصد آن 95 می باشد ولی تشخیصی آرتروسکوپی از 80% مقایسه می کند. دقت MRI برای پارگی ACL درصدش 95 ولی دقت تشخیصی آرتروسکوپی 60% است.
[/dt_sc_one_half]
[dt_sc_one_half]
[/dt_sc_one_half]