مقدمه
در سال ۱۹۷۷ انجمن آمریکایی فیزیک پزشکی یک پروتکل تضمین کیفیت با هدف ایجاد یک راهنما برای تکنولوژیست رادیولوژی منتشر کرد که در اجرای برنامه ی تضمین کیفیت (QA) در رادیولوژی تشخیصی بکار میرود. پس از گذشت مدتی از انتشار آن گزارش ، رادیولوژی تشخیصی دستخوش تغییرات بنیادی شد که در ایجاد احساس نیاز به یک برنامه جامع تاثیر بسزایی داشت. با پیشرفت، رادیوگرافی دیجیتالی و فلوروسکوپی، تجهیزات پیچیده تر شدند. ما شاهد ازدیاد ژنراتورهای با فرکانس متوسط از سیستم های پرتابل اولیه به سیستم های رادیوگرافی – فلوروسکوپی استاندارد و نیز تصویربرداری قلبی و آنژیو گرافی تفریق دیجیتالی بوده ایم. توانایی ما برای بررسی سیستم های رادیوگرافی بدون نیاز به تست های تهاجمی ، همزمان با توسعه ی صنعت کامپیوتر این امکان را فراهم کرد که تمام داده های مورد آزمایش را مستقیما در یک پایگاه داده روی کامپیوتر لپتاپ داشته باشیم. در سال ۱۹۹۴ کار گروه AAPM یک گزارش در مورد قوانین فیزیک پزشکی بالینی در رادیولوژی تشخیصی منتشر کرد.
آن سند شامل بیانیه زیر بود: “از وظایف اولیه یک فیزیک پزشکی در برنامه تصویر برداری ، توسعه و نظارت بر یک برنامه ی تضمین کیفیت کمی است.” مسئولیت انتشار برنامه کنترل کیفی به شکل واضحی از دامنه اختیارات تکنولوژیست رادیولوژی خارج شده و در اختیار فیزیک پزشک تشخیصی قرارداده شده است. یک فیزیک پزشک تشخیصی باید در حیطه ی طراحی های تجهیزات نوین ، موارد استفاده و متناسب بودن وسایل آزمایش گوناگون که ممکن است در بررسی عملکردها مورد استفاده قرار گیرند، خبره باشد. فیزیک پزشک تشخیصی به عنوان یک متخصص محلی در کمیسیون مشترک اعتبار بخشی به سازمان های مراقبت سلامت (JCAHO) ، درخواست های ایالتی و فدرال مربوط به کنترل کیفی ، عملکرد تجهیزات و ایمنی پر تو عمل میکند. در نتیجه فیزیک پزشک باید بتواند یک برنامه کنترل کیفی خوب طراحی کنند که نیاز های یک کلینیک را با تضمین کیفیت بهینه تصاویر ، یک محیط کاری ایمن و مورد قبول آژانس های حقوقی مختلف و با قیمتی مناسب ، برطرف نماید.