روش های تصویربرداری DTI
روش های تصویربرداری DTI:شایان ذکر است که برخی از اصطلاحات استفاده شده در ترکتوگرافی می تواند گیج کننده باشد . در ترکتوگرافی، یک فیبر، خط یا مسیر عصبی مترادف با یک فیبر عصبی واقعی در معنای بیولوژیکی نمی باشد، به یک مسیر عصبی مترادف با باند فیبری آناتومیکی (حتی در مورد باندی که شامل مسیر عصبی در نام آناتومیکی آنها است، مانند مسیر عصبی قشری۔ نخاعی!). در این زمینه، درک اینکه مسیرهای عصبی حاصل بازسازی های ریاضی مجازی هستند که دارای شباهتهایی به بخش هایی از باندهای آکسونی است، مهم می باش. بنابراین، ضخامت، طول یا تعداد این مسیرهای عصبی باز سازی شده نمی توانند به طور مستقیم با ریزساختارها یا آناتومی زمینه در ارتباط باشند. همانطور که ترکتوگرافی از اطلاعات دیفیوژن جهت دار برای بازسازی اتصالات در مغز استفاده می کند، این روش، تکنیکی برای تعیین اندازه های دیفیوژن از باندهای خاص ماده سفید می باشد. یکی از سودمندترین و رایج ترین کاربردهای ترکتوگرافی جداسازی غیر تهاجمی و مجازی باندهای فایبری در تصاویر سه بعدی می باشد.
آنالیز region specific داده های DTI با استفاده از ترکتوگرافی نقاط قوت و ضعفی دارد:
نقاط قوت:
- در مقایسه با ترکتوگرافی کل مغز یا آنالیز هیستوگرام، اطلاعات خاصی به صورت منطقه ای بدست می آیند
- ترکتو گرافی روش بصری از بازسازی نمایش های مجازی 3بعدی از باندهای ماده سفید درون بدن با استفاده از اطلاعات دیفیوژن می باشد.
- از آنجاییکه معمولا ROI های بسیار کمتری برای محاسبه مسیرهای عصبی نیاز است، در مقایسه با روش های بر پایه ROI، تجدید پذیر تر است.
محدودیت ها:
- بازسازی های مسیر عصبی به پارامترها وابسته می باشد.
- نیاز به یک آگاهی قبلی از محل اختلافات مقادير DTI دارد.
- نتایج ترکتوگرافی اغلب بغت تاثیر مشكل ” crossing – fiber ” می باشد.
- در روش های غیر خودکار، استفاده از ROI های دستی تعریف شده برای انتخاب مسیر عصبی بدین معنی است که نتایج ترکتوگرافی وابسته به ناظر می باشد.
- به طور ایده آل، باید دستوالعمل های واضحی در ارتباط با مکان ROI دنبال شود.
- نویز و سایر آرتیفکت ها روی بازسازی مسیر عصبی ، و بنابراین انتخاب و کسل هایی که در آنالیز استفاده می شوند، اثر می گذارد