رادیودارو بر مبنای پپتید در PET و SPECT
رادیودارو بر مبنای پپتید در PET و SPECT: به تازگی، پپتیدهای نشائدار شدهی متصل شونده به گیرنده به عنوان گروه مهمی از رادیو داروها برای تشخیص و درمان گسترش یافته اند، پپتیدها در مقایسه با آنتی بادی ها ایمنی زا نیستند، سریع انتشار می یابند و هدف موضعی دارند و می توانند با توجه به پایداری متابولیکی و فارماکوکینتیک مودیفای شوند. مزیت آنها نسبت به ترکیبات با وزن مولکولی کوچک این است که آنها ضمن بهینه سازی فارماکوکینتیکی و مودیفیکاسیونهای لازم حین فرایند نشان دار شدن به عنوان مثال، معرفي سیستم های شلانه کننده برای فلزی شدن رادیویی تحمل پذیری بالاتری نشان می دهند. برجسته ترین اعضای این گروه از ردیاب ها، پپتیدهای نشاندار برای هدف قرار دادن گیرنده های سوماتوستاتین هستند، برخی از آنها همانند درمان رادیو نوکلئید گیرنده پپتید در تومورهای بیان کننده ی سوماتوستاتین، در حال حاضر به صورت معمول در بالین برای تشخیص استفاده می شوند. امروزه انواع دیگری از پپتید از جمله مشتقات بومبسين، آنالوگ کوله سیستوکینین / گاسترین و پپتیدهای حاوی RGD در حال ارزیابی هستند. در این بخش اشارهی مختصری به استراتژی های لازم برای دست یابی به ساختار، دست یابی به تمایل اتصال بهینه، پایداری متابولیک و رفتار فارماکوکینتیک خواهیم داشت.
بیماری های انسانی اغلب ناشی و / یا مرتبط با تغییرات در بیان پروتئینهاست. تعاملات پپتید – پروتئین نقش اصلی در کنترل و تعدیل عملکردهای سلول، ارتباط بین سلولی، پاسخ ایمنی و مسیر انتقال سیگنال دارد. با به جز برخی از استثنائات، همانند کلسی تونین، انسولین و اکسی توسین، به طور طبیعی پپتیدها به طور مستقیم به عنوان داروهای استفاده نمی شوند و به طور ویژه برای تغییرات نشاندار کردن بکار می روند.
روشهای رایج برای به دست آوردن ساختار مناسب معمولا بر اساس موارد زیر است
1- روش های کلاسیک مبنی بر شناخت ساختار لیگاند و ساختار پروتئین و جایگاه اتصال
۲- روشهای مبنی بر کتابخانه های ساخته شده از پپتیدها بر اساس شیمی ترکیبی
۳- روشهای مبنی بر کتابخانه های نمایش فاژ که در آن از ویژگی های باکتریوفاژ در تولید
اپیتوپ های متصل شونده استفاده می شود