[dt_sc_one_half first]
ام آر آی زانو
ام آر آی زانو: ام آر آی به یک عامل اصلی و تکیه گاه برای بررسی اختلالات داخلی زانو تبدیل شده است. MRI اطمینان تشخیصی رو قبل از عمل جرای افزایش میدهد و از آرتروسکوپی غیرضروری جلوگیری می کند. ما در اینجا میخواهیم پروتکل های استاندارد را برای تصویربرداری زانو بیان کنیم. به طور کلی استفاده از سکانسهای با TE كوتا ه (GRE,PDW,T1) ، و سکانس با TE بلند (T2W) به ویژه با اشباع چربی در سیتم اسکلتی ماهیچه ای مفید است.
صرف نظر از روند اولیه بیماری از نظر بالینی، نتیجه نهایی صدمات حاد از نظر بالینی و آناتومیکی طولانی شدن T2 است. بنابراین یک آزمون حساس T2 نیاز است و به طور کلی احساس می شود که سکانسT2W ( fast spin echo ) FSE با ساپرس چربی یا سکانس STIR بهترین کار است. به تجربه نویسندگان، بین سکانسای با TE پایین برای بررسی مشکلات منیسک، سکانسهای اسپین اكو و GRE مناسب است و FSE به خاطر blur شدن مناسب نیست. اخیرا، با بهبود گرادیان ها استفاده از توالی های FSE PD کاربردی تر شده است.
استفاده از سکانس PDW در زانو به این علت است که این سکانس اختلاف شدت سیگنال را بین تاندون و عضلات و مینیسک را به خوبی نشان می دهد دلیل اشباع چربی در سکانس ها حذف سیگنال چربی و دیده شدن بهتر التهابات و پاتولوژی های زانو می باشد. در تصاویر T1 چون اجزای تشکیل دهند زانو شدت سیگنال پایین دارند و اختلاف بین آنها مشخص نمی باشد یک سکانس آناتومیک محسوب می شود. کویل مناسب : کویل اندام محیطی با یک فرستنده، گیرنده، quadrature، یا طرای phase array بیمار باید چک شود تا از نداشتن کنترااندیکاسیون برای آزمون MRI مطمئن شویم مثل باتری قلب یا مواد فرومغناطيس. تمام تجهیزات و اقدامات اورژانسی برای بیماران خاص در طول اسکن برای تضمین سلامتی بیمار باید آماده باشد. مواد فرومغناطیس ممکن است سلامتی بیمار را داخل مگنت به خطر بیندازد و روی کیفیت تصویر تاثیر گذارد.
[/dt_sc_one_half]
[dt_sc_one_half]
[/dt_sc_one_half]